Στρατιωτικοποίηση της άσκησης

Ο δυτικός άνθρωπος του 2014 πεθαίνει από πίεση και άγχος. Πόσο σίγουροι είμαστε λοιπόν οτι έτσι θα κινητοποιήσουμε αυτούς που δεν γυμνάζονται; Μάλλον οχι πολύ, αν αναλογιστούμε οτι στην Ελλάδα το 67% δηλώνει οτι δεν γυμνάζεται και δεν κάνει κανένα σπόρ, ποτέ.

Όλοι, και ειδικότερα οι επαγγελματίες υγείας, γνωρίζουμε οτι ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας (W.H.O.) συστήνει 5 φορές την εβδομάδα αερόβια άσκηση σε διάρκεια 40 λεπτών ( που πλέον το έχει αλλάξει σε 4 x 10λεπτα και ακόμα πιο πρόσφατα σε 150-200 λεπτά την εβδομάδα, ασχέτως πότε ) και 2 φορές την εβδομάδα ασκήσεις δύναμης για την μυοσκελετική προστασία του σώματος.

Η λανθασμένη ερμηνεία αυτής της οδηγίας όμως έχει αποτρέψει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να γυμνάζεται έστω και λιγότερο,αφού επικρατεί η νοοτροπία του όλα ή τίποτα. Όλοι μπορούν να ασκηθούν και φυσικά σε ανεκτούς τόνους έντασης, αρκεί να ξεκινήσουν. Σε όσους με ρωτάνε πόσες προπονήσεις “πρέπει” να κάνουν, προτείνω να προτιμούν να γυμνάζονται μια φορά την εβδομάδα αλλά ποιοτικά, προσεκτικά, συστηματικά και να ξεκινήσουν άμεσα παρά να προσπαθούν να βρούν τις 3 φορές την εβδομάδα και να μην ξεκινάνε ποτέ.

Ένας προσωπικός προπονητής θα μπορούσε να δώσει ασκησιολόγιο και πάρα πολλές εναλλακτικές μορφές για ενεργητική ζωή, ώστε ο αθλούμενος να μπορεί να συντηρηθεί ανεκτά μέχρι την επόμενη προπόνησή του. Όταν λοιπόν καθιερωθεί η συστηματική προπόνηση, έστω και μια φορά την εβδομάδα, τότε αργά αλλά σταθερά δημιουργούμε αθλητική συνείδηση. Η αθλητική συνείδηση έχει σαν “παρενέργειά” της, σε βάθος χρόνου, να ισορροπεί το βάρος, να αυξάνει το μυικό ιστό, να βελτιώνει την αντοχή και να λειτουργεί καλύτερα το καρδιοαναπνευστικό σύστημα.

Όλες οι νέες τάσεις της γυμναστικής φυσικά και έχουν να προσφέρουν πολλά σε αρκετούς, αλλά ας μην εθελοτυφλούμε. Ας ελέγξουμε κάποια στιγμή την πιθανότητα να αλλάξουμε τους τρόπους εκγύμνασης ώστε να ασκηθεί κάποτε και το υπόλοιπο μέρος του πληθυσμού.

Αυτή τη στιγμή έχουμε αποτύχει σαν εκπαιδευτές της άσκησης μιας και δεν μπορούμε να ρίχνουμε πάντα το φταίξιμο στον αθλούμενο που παραιτείται. Αναλογιστείτε αν είχαμε μια τάξη μαθητών και αποτύγχανε κάθε χρόνο το 70% από διαφορετικούς μαθητές,θα έφταιγαν οι μαθητές ή ο δάσκαλος;

Ευτυχώς έχουν ξεκινήσει ήδη πολλές έρευνες στο εξωτερικό που θα μας αποδείξουν στα επόμενα χρόνια τα λάθη του παρόντος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι ο κόσμος στρέφεται πολύ περισσότερο σε προσωπικές προπονήσεις με επιστημονικά καταρτισμένους προπονητές, που παρόλο που κοστίζουν περισσότερο έχουν πολύ περισσότερα οφέλη να αποκομίσουν.Επίσης υπάρχει και αυξημένη ζήτηση σε εκγύμναση μικρών ομάδων που μειώνει το κόστος της προπόνησης και προσφέρει αντίστοιχα αποτελέσματα.

Ας κάνουμε όλοι μαζί το επόμενο βήμα. Οι προπονητές να δούμε με μεγαλύτερη συμπάθεια τον αθλούμενο και να του προσφέρουμε αυτό που έχει ανάγκη τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του, ακόμα και αν αυτό είναι διατάσεις και χαλαρώματα, και οι αθλούμενοι ας δώσουν μερικές ευκαιρίες ακόμα στο σώμα τους να βρεί τη γαλήνη και την ευεξία που χρειάζεται.

Εμπιστευτείτε τον προπονητή και το γυμναστήριο που θα ταιριάζει στον χαρακτήρα σας και στις ειδικές απαιτήσεις σας.